Szkoda, że krainę szczęśliwości musimy sami sobie stworzyć. Nikt tego za nas nie zrobi.

Dzisiaj była ciężka noc. W sumie może spałam ledwie trzy godziny. Obecnie piszę post jedną ręką z maleństwem na kolanach.  Strasznie niewygodnie. A złość kotłuje się we mnie. Najzabawniejsze, że nie wiem, na co lub na kogo się złoszczę. Nie wiem. Kręgosłup mi wysiada, ale piszę. Dlaczego? Chciałam się podzielić refleksją o książce, którą niedawno skończyłam czytać. Dzięki niej dużo zrozumiałam i bardzo otworzyła mi oczy na wiele spraw, które dzieją się w mojej głowie.

Mam masę notatek i przemyśleń, ale nie jestem w stanie teraz to wszystko sobie poukładać i opisać. Nie tak, jakbym chciała. Postanowiłam w takim razie wrócić do tego posta i rozwinąć go. Kiedy to będzie? Oj, chyba muszę zaplanować to po prostu w kalendarzu. To, co niezapisane, ginie bezpowrotnie w odmętach codzienności. 🙁

O książce (i nie tylko) możecie poczytać na blogu Michała Pasterskiego – link TU 

O czym jest? W wielkim skrócie pomaga dojść ze sobą do ładu. Tłumaczy, co mam siedzi w głowach. Wiecie, co to są subosobowości? A kojarzycie ten wewnętrzny głos, który cały czas nas krytykuje? Że nie dość dobre coś jest, że za słabo się staramy. Ta subosobowość nazywa się Krytyk. Możemy mieć nawet do dziewięciu subosobowości. Mogą one żyć sobie w zgodzie – wtedy wszystko jest super. Ale najczęściej są one ze sobą skłócone. Michał pomaga zrozumieć zależności między nimi i jak zawrzeć wewnętrzne porozumienie.

Obecnie moja wewnętrzna Matka Polka wiedzie prym w mojej codzienności, a inne osobowości takie jak Pani Egoistka i Pani Samorealizacja, czują się zaniedbane i walczą o moją uwagę. Najważniejsze, aby zaakceptować je wszystkie i wypracować między nimi porozumienie.

I muszę znowu gnać. Maleństwo dzisiaj jest wyjątkowo HNB (high need baby). Jest nie odkładalny, płaczliwy i nerwowy. Czyżby przez pogodę? Albo ząbki idą? Skutek jest jeden: noszenie na rękach. I to nie byle jakich tylko moich.
Dobrze, chociaż starszak zachowuje się przyzwoicie. 😉